Pierwsze ciało znalazł na skraju lasu. Z oczodołu młodej kobiety w porwanej sukience i z zakrwawionymi udami wystawał bełt kuszy zakończony krótkimi, wąskimi lotkami barwionymi na czerwono. Usta miała lekko otwarte a w kąciku zakrzepła strużka krwi. Włosy miała potargane, w dużej części wyrwane.
Zeskoczył z konia i przerzucił wodze przez gałąź drzewa upstrzonego szarymi, pokrytymi lekkim popiołem liśćmi. Schylił się nad kobietą i przyjrzał dokładniej. Za połamanymi paznokciami miała ziemię i zakrzepłą krew. Musiała się bronić... Chyba, że to jej krew. Ostrożnie wysunął bełt i obejrzał grot- gruby, prosty i zaskakująco lekki. Zbyt lekki by przebić się przez zbroję i porządnie zagłębić w ciało nawet z niewielkiej odległości. Przeznaczone do pogromów ulicznych, zupełnie bezskuteczne w starciu z opancerzoną armią. Schował go do kołczanu przytroczonego do juków i miał już pojechać dalej gdy coś przykuło jego uwagę.
W trawie, lekko wilgotny i zniszczony leżał zwitek pergaminu z czerwoną, nadkruszoną pieczęcią z wyobrażonymi walczącymi lwami. Złamał lak i przeszedł wzrokiem po lekko rozmazanych literach.
-Noż kurwa mać.- zaklął cicho. Szybkim krokiem wrócił do siwki.- No mała, mamy problem. I to duży problem.
Pęd galopu rozwiał mu włosy. Pierwsze krople deszczu zdawały się zmywać z twarzy woń palonej wioski. Tętent kopyt uspokajał, ułatwiał myślenie.
Słupy czarnego dymu w oddali pięły się do szarego, mokrego nieba. Ostatnie promienie jesiennego słońca, przebijające się na zachodzie ostrymi promieniami przez szare chmury padały na pogorzelisko nadając mu dziwnie ponury i nierealistyczny.
*
Keir weszła do ruin wsi. Woń spalenizny wdarła się jej do nozdrzy i płuc oblepiając od środka. Zakaszlała czując mdłości i zawrót głowy. Zasłoniła usta i nos rękawem koszuli. Koń szarpnął się i stanął dęba, wyrywając się. Uspokoiła go, poklepała po szyi. Prychnął niespokojnie.
-Co jest Nekto? Tu nic nie ma. Tylko ciała, nic więcej...- Rozejrzała się dookoła, starając przebić wzrokiem dym.
Było cicho, zbyt cicho. Coś poruszyło się bezdźwięcznie. Stanęła bez ruchu z jedną dłonią na rękojeści miecza, drugą trzymała krótko wodze konia. Wałach zdawał się wyczuwać jej napięcie.
Poruszał niespokojnie łbem, węszył. Zza zgliszczy domku wyłonił się rudy kocur, z opalonym miejscami futrem i głęboko oparzonym pyszczkiem. Dziewczyna odetchnęła z ulgą, poruszyła barkami rozluźniając się. Kot pozostawiał głębokie ślady na popiele. Zatrzymał sie w miejscu i wbił w nich żółte, przenikliwe oczy.
Oderwała od niego wzrok. Wypuściła powietrze.
Ruszyli w stronę kapliczki na wzgórzu górującej nad wioską niczym nad ponurą nekropolią. Rzucała długi cień na resztki domów dookoła. Nie pasowała do otoczenia, wyrwana z kontekstu, nierealna.
Przywiązała konia do rogu kamiennego kozła wrysowanego w koło, symbolu jakiejś tam religii, a której istnieniu nawet nie wiedziała.
Spojrzała na zamknięte żelazne wrota przed nią, zastawione od zewnątrz kolejnym kołem z kozłem. Odtoczyła je na bok kopniakiem.
Metal stopił się na powierzchni zamykając szczelnie sanktuarium. Dotknęła ich ostrożnie. Wciąż były gorące. Z juków wyciągnęła gruby koc i owinęła nim dłonie. Złapała wystającą, zniekształconą klamkę i pociągnęła. Drzwi ustąpiły zaskakująco łatwo. W twarz uderzył ją obrzydliwy zapach. Do środka wpadły reszty promieni słońca.
Krzyk uwiązł jej w gardle. Ciało poleciało na nią. Stopiona, brązowa skóra wyglądała jak zaschnięte, szkliste błoto. Odrzuciła je do środka. Pod ścianami leżeli i stali zastygli ludzi. Z otwartymi w krzyku ustami. Drapali ściany, wspinali się na kamień ofiarny. Dzieci zwinięte w ramionach skulonych matek. Puste oczodoły wpatrzone w nią z wyrzutem.
Cofnęła się i potknęła. Upadła na plecy,
Zdawało sie jej, że słyszy ich krzyki. Podniosła się i pobiegła w stronę najbliższego koła.
Oparła sie o nie wymiotując. Połknęła łzy. Drżała na całym ciele.
Mocny uścisk, szponiastych dłoni na ramieniu.
To oni, przemknęło jej przez głowę. To oni ożyli.
Odwróciła się z mieczem w dłoni, gotowa do ataku. Zamarła bez ruchu.
